28 marca 1979r. nastąpiło częściowe stopienie rdzenia w drugim reaktorze EJ Three Mile Island. Zbiornik reaktora przetrzymał awarię, obudowa bezpieczeństwa również. Nikt nie zginął, straty ograniczyły się do zniszczenia prawie nowego reaktora ze sprzętem towarzyszącym i kosztów krótkotrwałej i zbędnej ewakuacji oraz jeszcze nieskończonego demontażu uszkodzonej części elektrowni.

Ale skutki niematerialne były znaczne. Odżyły wielkie obawy i energetyka jądrowa zaczęła znów straszyć ludzi, którzy zdawało się już do niej przywykli.

Po TMI znacznie podniesiono standardy bezpieczeństwa energetyki jądrowej, a więc również koszty remontów i budowy nowych reaktorów.

1 - rdzeń reaktora, 2 - gałąź gorąca obiegu pierwotnego, 3 - wytwornica pary, 4 – główna pompa cyrkulacyjna, 5 - zimna gałąź obiegu pierwotnego, 6 - stabilizator ciśnienia, 7- zawór zrzutowy z napędem elektrycznym, 8 - zawór bezpieczeństwa, 9 - zawór odcinający, 10 – zbiornik zrzutowy, 11 - turbina parowa, 12 – generator, 13 - skraplacz, 14 – główna pompa wody zasilającej, 15 - zbiornik awaryjnego zapasu wody zasilającej, 16 - pompa awaryjnego układu wody zasilającej, 17 - zawór odcinający, 18 - zbiornik wody CN UACR, 19 - pompa CN UACR, 20 - pompa CW UACR, 21 - zbiornik roztworu kwasu borowego CW UACR, 22 - zbiornik wody BUACR, 23 - linia zrzutu ze stabilizatora ciśnienia, 24 - zraszanie obudowy bezpieczeństwa, 25 - studzienka ściekowa do UACR, 26 - pompa studzienki ściekowej, 27 - zbiornik przechowywania odpadów ciekłych. UACR- układ awaryjnego chłodzenia rdzenia, BUACR – bierny UACR CN UACR– czynny niskociśnieniowy UACR, CW UACR - czynny wysokociśnieniowy UACR

•  O 4:00 nad ranem, 28 marca 1979 został zalany wodą układ sprężonego powietrza sterujący przepływem wody na linii podawania kondensatu (skroplonej pary z turbin) do pompy wody zasilającej reaktor (14 ) i zawory na tej linii zostały zamknięte. •  Nastąpiło wyłączenie pomp (14) i odłączenie turbiny (11). •   Wskutek braku odbioru ciepła od obiegu pierwotnego, ciśnienie po stronie pierwotnej wzrosło i otworzył się, sterowany elektrycznie, zawór zrzutowy (7), by upuścić część pary ze stabilizatora ciśnienia (6). •   Reaktor został automatycznie wyłączony, ciśnienie w obiegu pierwotnym spadło poniżej wartości progowej, przy której powinien był zamknąć się zawór zrzutowy (7). •   W nastawni zapaliła się zielona lampka, sygnalizująca zasilanie solenoidu zamykającego ten zawór. •   Operator uznał, że zawór został zamknięty choć w rzeczywistości pozostał otwarty, a w sygnalizacji nie było wskaźnika pokazującego jego prawdziwy stan. Ten błąd projektowy wpłynął decydująco na dalszy tok awarii.

• Operatorzy -  sądząc, że po zamknięciu zaworu obieg pierwotny jest szczelny - zmniejszyli dopływ wody z układu awaryjnego chłodzenia rdzenia (UACR), aby obieg pierwotny nie wypełnił się wodą całkowicie i nie znikła „poduszka” parowa w stabilizatorze ciśnienia (6), potrzebna do kompensacji zmian objętości wody w obiegu.

• W rzeczywistości wypływ wody z obiegu pierwotnego trwał nadal, doprowadzając do osuszenia rdzenia. Choć reaktor był już wyłączony, z powodu grzania (ciepła) powyłączeniowego, nastąpiło przepalenie elementów paliwowych (ciepło powyłączeniowe było również przyczyną awarii reaktorów w elektrowni Fukushima Daiichi po trzęsieniu ziemi 11 marca 2011).

• Stopione paliwo upadło na dno zbiornika reaktora, ale zbiornik pozostał szczelny, podobnie jak i obudowa bezpieczeństwa. System obrony „w głąb” okazał się skuteczny, mimo błędów popełnionych przez operatorów.

• Wskutek reakcji koszulek paliwowych z parą wodną - w wysokich temperaturach panujących w rdzeniu w trakcie awarii - doszło do utleniania koszulek przy jednoczesnym wydzielaniu wolnego wodoru. Gdy wodór wydostał się do obudowy bezpieczeństwa i spalił się w atmosferze tlenu, doszło do skokowego wzrostu ciśnienia w obudowie.

• Było ono niewielkie w stosunku do wytrzymałości obudowy, ale wywołało obawę, że przy spaleniu większej ilości wodoru obudowa może zostać zniszczona. Ta groźba – jak się później okazało nieuzasadniona - spowodowała strach i masowe wyjazdy, mieszkańców Harrisburga.

• Po długich staraniach operatorów udało się przywrócić chłodzenie rdzenia. Wyjaśniono też, że do spalania wodoru na większą skalę w obiegu pierwotnym nie mogło dojść z powodu braku tlenu w tym obiegu, a po zamknięciu zaworu nadmiarowego, otwartego na początku awarii, wodór przestał wydostawać się do obudowy.

Zobacz także:

Three Mile Island: Minunta po minucie (The Three Mile Island Accident: Moment By Moment).