Plusy i minusy PWR

 

Plusy PWR
Przy wzroście temperatury, powodującym silniejsze odparowanie wody, moc reaktorów PWR spada. Cęchę tę nazywamy ujemną reaktywnościa, a dzięki niej reaktory PWR są stabilne i łatwiejsze do sterowania.
Obieg wtórny jest odseparowany od obiegu pierwotnego, więc chłodząca reaktor, skażona radioaktywnie woda nie ma dostępu do żadnych urządzeń poza obudową bezpieczeństwa, więc również do turbin.
W przypadku utraty zasilania zewnętrznego, reaktor PWR może zostać pasywnie wyłączony, gdyż brak prądu w elektromagnesach utrzymujących w górze pręty kontrolne, spowoduje ich opadnięcie i przerwanie pierwotnej reakcji jądrowej.
PWR jest faworyzowany przez kraje, które rozwijają flotę jądrową; niewielkie reaktory PWR nadają się do napędzania łodzi podwodnych statków i okrętów.

 

Minusy PWR
Woda chłodząca w obiegu pierwotnym (aby nie wrzała) musi pozostawać pod bardzo dużym ciśnieniem 150-160 atm. Wymaga to grubościennego zbiornika i grubościennych rur, co podnosi koszty budowy.
Aby sprostać wymaganiom ciśnienia i temperatury zbiorniki wykonuje się z ciągliwej stali ferrytycznej i, dla ochrony przed korozją, wykłada stalą nierdzewną. Podczas eksploatacji reaktora pod działaniem strumienia neutronów prędkich zwiększa się temperatura kruchości stali ferrytycznej z 80ºC do 130ºC, a więc, aby nie ryzykować pęknięcia, starsze zbiorniki trzeba utrzymywać w wyższej temperaturze. Ogranicza to czas eksploatacji zbiorników.
Wysokie temperatury i ciśnienia musi wytrzymywać cały obieg pierwotny: rurociągi i pompy cyrkulacyjne, a także elementy, których w reaktorach BWR w ogóle nie ma: wytwornice pary i stabilizator ciśnienia.
Wysoka temperatura chłodziwa z rozpuszczonym kwasem borowym powoduje korozję stali węglowej (ale nie nierdzewnej) w wyniku czego w obiegu pierwotnym zaczynają krążyć radioaktywne produkty korozji. Systemy odfiltrowujące są kosztowne.